PHPD

Ik behoorde bij het leger van 50-plussers, die in koor elkaar vertelden hoe krakkemikkig ze wel niet waren en kon maar tot één slotsom komen. Ik had er een nieuwe diagnose bij: PHPD. Onder de insiders ook wel bekend als, pijntje hier, pijntje daar.
Als schrijver ben ik gewend om voorzichtig met mijn handen om te gaan. Een blessure is zo gemaakt. Door teveel schrijven achter elkaar, in een verkeerde houding achter de computer zitten of een pen die akelig in de hand ligt.
Op mijn voeten lette ik nooit. Alles ging altijd goed en al die rampverhalen overkwamen altijd anderen en niet mij.
Een maandje geleden liep ik dan ook nietsvermoedend met twee zware boodschappentassen naar de hal waar mijn brievenbus zit. Ik moest allerlei dingen tegelijkertijd doen. Met één hand de sleutel in het slot steken, terwijl ik met dezelfde hand de boodschappentas vasthield. Met m’n knie de piepende deur verder opendoen. Het ging zwaar. Er zit namelijk een veer in, zodat hij vanzelf weer dichtklapt. Met mijn rechtervoet stapte ik op de drempel en ja hoor. Mijn voet jojode alle kanten op. Ik had mijn enkel verrekt.
Ik dacht, niets aan de hand. Zoveel pijn deed het niet.

Op yoga, een paar dagen later, moesten we net die keer acrobatische houdingen op onze voeten uitvoeren. ‘Loop op de binnenkant van de voeten, op de tenen, op de hielen en nu op de buitenkant,’ zei onze yogadocente. Au, dat deed pijn. Toch maar even naar de fysiotherapeute.
Gelukkig kon de fysio niets vinden. Ze tapete het in en na een paar sessies en een stapel met oefeningen, stond ik weer op straat.
‘Je zult het nog wel zo nu en dan voelen,’ zei ze.
Eindelijk kon ik meepraten. Pijn in je knie, of in je arm, in je rug, nek of waar dan ook. Bij mij was het mijn voet.