Het Paradijs

Naar aanleiding van de poëzieweek leende ik een bundel van Judith Herzberg uit de bibliotheek.
Laatst midden in de nacht pakte ik haar bundel uit de kast. Simpele gedichten zonder poespas en overdreven veel regeltjes. Mijn oog viel op het volgende gedicht:

HIERNAMAALS

Als ik, nadat ik dood ben, nog
ergens rond mag dolen, laat het dan
op de markt zijn, in geur en kleur.
En mag die markt dan open zijn
onder de blote hemel. En mag ik dan
als vroeger met mijn moeder
zo’n puntzak gloeiend hete frites
(met veel zout uit zo’n gebutste
strooibus) met haar delen.

Hoe simpel kan de gedachte aan het hiernamaals zijn.

Pas geleden is de J.M.A. Biesheuvelprijs uitgereikt aan Maria Vlaar voor de mooiste verhalenbundel van het jaar, Diepe aarde.
DWDD besteedde aandacht aan de Week van het Korte verhaal en er werd een grandioos mooi verhaal van de schrijver Maarten Biesheuvel voorgelezen: DE DIENST. Hoe het verplaatsen van de top van een berg in zijn werk gaat. Het gaat er niet om of alles echt mogelijk is wat Biesheuvel schrijft. Het gaat om het verhaal an sich.

De surrealistische schrijfstijl laat je geloven dat het kan, ook al kan het niet uitgelegd worden.
Fijn om te horen. Het zal een hele opluchting voor veel schrijvers zijn. Ook ik krijg wel eens kritiek als ik fictie schrijf of alles wel klopt. Ik moet me er dus niet zo druk om maken zo lijkt het. Schrijven en je fantasie botvieren op papier. Al het onmogelijke al schrijvende waar laten worden en fantasie met absurdisme laten versmelten. Dat is ook een stukje paradijs.