Nederlanders, een bot volkje

Nederlanders zijn bot en direct dacht ik altijd. Is dit eigenlijk wel zo?
Ik sprak af met een vriendin, die ik een tijd niet gezien had en vroeg wat zij hiervan vond. Op een laatste heerlijke nazomerdag lunchten we uitgebreid en raakten aan de praat.

‘Over botheid gesproken,’ zei ze, ‘tegen mij hebben ze een keer gezegd’: “Dat ziet er ook niet uit, dat kapsel van jou.” En: “Goh, je bent wel dik geworden, zeg.’”
Wat is de definitie van botheid en wat is het verschil met interesse, vroegen wij ons af. Als je bijvoorbeeld vraagt ‘Wat doe jij zoal in het dagelijks leven?’ Is dit dan interesse of botheid omdat sommige mensen zich ongemakkelijk bij zo’n vraag voelen?

’s Avonds skypete ik met een Engelse vriend, die vanaf zijn zesde in Engeland woont en lesgeeft op een universiteit in Nederland. Hij pendelt dus heen en weer tussen Nederland en Engeland.
Engeland is bij uitstek een beleefd volk, zou je zeggen. Tot mijn verbazing haalde hij toch mijn gesprek van die dag met mijn vriendin helemaal onderuit.
‘De Engelse en Nederlandse cultuur zijn ongeveer hetzelfde,’ zei hij. ‘En ik vind Nederlanders niet bot.’
Op mijn vraag of Nederlanders dan niet veel meer voordringen als ze bijvoorbeeld ergens in een rij staan, antwoordde hij: ‘Netjes in de rij staan, is er bij de Engelsen ook al lang niet meer bij. En als ik bij jullie les kom geven op de universiteit, dan geven studenten mij soms een hand, dat doen ze bij ons in Engeland niet hoor.’

Zijn Nederlandse moeder, ook voor de helft Engels, zei: ‘Je weet niet wat je aan de Engelsen hebt, ze draaien erom heen.’

Ik moest denken aan mijn vriendin, waarmee ik geluncht had: ‘botheid is iemand pijn doen,’ zei ze. En ik dacht: Geef mij dan maar wat pijn in plaats van alles te verbloemen, zodat je weet waar je aan toe bent.

Ach, misschien valt het allemaal wel mee met dat ‘botte volkje’ en zijn we gewoon wat directer dan andere mensen.